نقد اسطوره ای اثری منتخب از اریک امانوئل اشمیت براساس روش ژیلبر دوران

نوع مقاله : پژوهش های زبان و ترجمه فرانسه

نویسندگان

دانشگاه شهید بهشتی

چکیده

 در این مقاله یکی از داستان ‌های اریک امانوئل اشمیت (Éric-Emmanuel Schmitt) به روش اسطوره سنجی بررسی می‌شود. از دیرباز، داستان به‌عنوان یکی از بهترین بسترهای متن اسطوره­ای مطرح است. در قرن بیستم نیز، پیرنگ­های اسطوره­ای در آثار بسیاری از نویسندگان دیده می‌شود.  به‌طور اخص سوررئالیست ‌ها و نمایشنامه ‌نویسان از بیشترین علاقه‌مندان اسطوره ‌ها هستند. از بین نویسندگان معاصر، اریک امانوئل اشمیت یکی از علاقه ­مندان اسطوره ‌هاست؛ تا آنجا که حتی عناوین آثار او از اسامی اسطوره ‌ها خالی نیست. کتاب "ده فرزند هرگز نداشتۀ خانم مینگ" (Les Dix Enfants que madame Ming n'a jamais eus) یکی از آخرین آثار اوست که با داستان پیگمالیون شباهت فراوانی دارد. پیگمالیون (Pygmalion) حاکم قبرس، سنگتراشی است که به دشمنی با زن‌ ها شهره است. دلیل کینه او فساد و بی‌وفایی زن‌ هایی است که در اطرافش حضور دارند. او برای نشان دادن ضعف زنان، مجسمه ‌ای می‌سازد  اما ناخواسته دل به او می‌بندد. عشق او چنان بالا می‌گیرد که برای مجسمه لباس و جواهرات می‌خرد و در انتها ونوس (الهه عشق) دلش به رحم آمده، به مجسمه جان می‌بخشد.  در این کتاب اشمیت از زنی چینی سخن می‌گوید که ده فرزند دارد. بدیهی است که داشتن این تعداد فرزند سال ‌هاست که در چین ممنوع است. خواننده در تعلیق و تردید سر در گم است و بیشتر می‌پندارد این ‌ها همه توهمات خانم مینگ است، ولی در انتها همه ده فرزند جان می‌گیرند و کنار مادر می‌ایستند.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Étude analytique d'une œuvre d'Éric-Emmanuel Schmitt d'après la mythocritique de Gilbert Durand

نویسنده [English]

  • Danial Basanj
Shahid Beheshti University, Tehran, Iran
چکیده [English]

Résumé
Basée sur les mythes, la mythocritique est une méthode encore peu connue en Iran. C’est dans la perspective de cette méthode qu’Eric Emmanuel Schmitt avait pourtant écrit un de ses récits que nous voudrions étudier ici. En effet, au cours des siècles, l’histoire et le récit ont été un terrain par excellence où l’on pouvait développer des mythes. Au XXe siècle, ce terrain intéresse aussi bien les surréalistes que certains dramaturges de l’époque. Parmi les contemporains, c’est le romancier Eric Emmanuel Schmitt qui y recours et qui va jusqu’à donner des titres mythiques à ses ouvrages. Le récit qu’il nous présente dans l’un de ses derniers romans, Les Dix enfants que madame Ming n’a jamais eus, ressemble bien à celui de Pygmalion : il s’agit de l’histoire d’un sculpteur révolté contre le mariage et d’un roi, roi de Chypre, qui déteste les femmes car il les considère infidèles, faibles et traîtres. Pour bien représenter la faiblesse des femmes, le sculpteur fait une statue dont il tombe finalement amoureux et pour qui il n’hésite pas à acheter des robes et des bijoux. Grâce à Vénus, la femme, Galathéa, devient, au but de l’histoire, une femme réelle.Dans le livre de Schmitt aussi il est question d’une chinoise qui pense avoir dix enfants. Apparemment il est impossible en Chine d’avoir un tel nombre d’enfants, et jusqu’à la fin du livre personne ne sait si ces dix enfants existent vraiment ou non. Mais à la fin de l’histoire, on se rendra compte que tous ces prétendus enfants mènent une existence bien réelle.
 

کلیدواژه‌ها [English]

  • mythe
  • the myth criticism
  • Mythocritique
  • myths
  • Gilbert Durant
  • Gilbert Durand
  • Eric Emmanuel Schmitt
  • Pygmalion
  • Eric- Emmanuel Schmitt
اشمیت. اریک امانوئل. (1392). اولیس از بغداد. ترجمه پویان غفاری. نشر افراز. تهران.
اشمیت، اریک امانوئل. (1391). ده فرزند هرگز نداشته خانم مینگ. ترجمه فهیمه موسوی. نشر افراز: تهران.
امامقلی زاده، سعید. (1387). "اثر پیگمالیون: آرزوهای بزرگ". تدبیر. صص 40-44.
ترقی، گلی. (1386). بزرگ بانوی هستی؛ اسطوره، نماد، صور ازلی. تهران: انتشارات نیلوفر.
عباسی، علی. (1390). ساختارهای نظام تخیل از منظر ژیلبر دوران. ناشر علمی و فرهنگی.
کهنمویی پور، ژاله؛ نسرین دخت خطاط و علی افخمی (1381). فرهنگ توصیفی نقد ادبی، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
همیلتون، ادیت. (1387). سیری در اساطیر ایران و روم. ترجمه عبدالحسین شریفیان. تهران: انتشارات اساطیر..
الیاده، میرچا. (1381). اسطوره، رؤیا، راز. ترجمه رؤیا منجم. تهران: نشر علم.
Albouy, Pierre. (1998). Mythes et mythologies dans la litterature française. Armand Colin, Paris.
Brunel, Pierre. (1992). Mythocritique ; theorie et parcours. PUF, Paris.
Merimee, Prosper. (1837). La Venus d’Ille. Charpentier, Paris.
CAPTCHA Image